حضرت عبدالله بن الحسن

«السَّلامُ عَلى عَبْدِ اللَّهِ بنِ الحسن بن عَلِّىِ اَّکىِّ لَعَنَ اللَّهُ قاتِلَهُ و رامیهُ حَرمَلَهَ بنَ کاهل الأسَدِىَّ»
سلام بر بندهی خاص خدا؛ زادهی مجتبی علیه السلام، قربانی مخصوص کربلا، صاحب مقتل اعلی بر سینهی سیدالشهدا علیه السلام، شریک علی اصغر علیه السلام در نوع بلا، سهیم قاسم علیه السلام در ابتلا، شبیه علی اکبر علیه السلام در اربااربا، شکسته شده در زیر سم ستوران اعدا، صاحب نالهی وا اماه، سلام بر عبدالله، سلام بر صاحب کتاب از دست قلم شده، انی عبدالله آتانی الکتاب، سلام بر پیامبر وحدت خون حسن و حسین؛ و جعلنی نبیا، سلام بر برکهی برکت؛ و جعلنی مبارکا.
عبداللَّه اصغر فرزند امام حسن مجتبى علیه السلام‏، مادرش دختر سلیل بن عبداللَّه بجلى بود که برخى نام وى را رمله آورده‏اند. وى در حادثه عاشورا هنوز به سن بلوغ نرسیده بود و در خیمه ن نگه‏دارى مى‏شد.
لحظات آخر سیدالشهدا علیه السلام چون مالک بن النسر الکندی شمشیر بر سر حضرت فرود آورد حضرت کلاه را از سرش بیرون آورد، پارچه و کلاه دیگری خواست، سر مبارکش را با پارچه بست و کلاه را بر سر نهاد و عمامه را روی آن بست، شمر و اطرافیانش به جای خود برگشتند، کمی درنگ کرد. سپس برگشت، اطرافیان هم برگشتند و اطراف آن حضرت حلقه زدند، عبدالله بن الحسن از بین ن حرم، بیرون دوید و به سوى عمویش حرکت کرد. زینب علیها السلام او را گرفت و امام علیه السلام نیز فرمود: «إحبسیه یا أختی» « خواهرم او را نگه دار»، ولى عبداللَّه نپذیرفت و از بازگشت به خیمه به شدت خوددارى کرد و گفت: « والله لا أُفارق عمِّی!»؛ «به خدا قسم هرگز از عمویم جدا نخواهم شد.»
در آن هنگام ابجر [بحر] بن کعب شمشیر خود را بر امام علیه السلام فرود آورد. عبداللَّه گفت: «واى بر تو اى فرزند زن ناپاک! آیا مى‏خواهى عموى مرا بکشى؟ و دست خود را سپر قرار داد که قطع شد و به پوست آویخت. او فریاد: «یا عمّاه » برآورد و حسین علیه السلام وى را در آغوش کشید و به سینه چسبانید و فرمود: «برادرزاده شکیبا باش که خیر است و خداوند تو را به پدران پاک و نیکوکارت، رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم، على بن ابى‏طالب علیهالسلام، حمزه، جعفر و حسن بن على علیهم السلام که درود خداوند بر آنان باد ملحق خواهد ساخت.»